Kiedy zmagasz się z tym niewypowiedzianym bólem utraty dziecka, chwytasz się każdej deski ratunku. Dla mnie taką deską była strona rodziców po stracie dziecka. Z niej dowiedziałam się, że istnieją rekolekcje dla osieroconych rodziców. Dotarłam na pierwsze z nich, po 6 miesiącach od śmierci syna.
I co mi dały? Wyrwały mnie z wąskiego myślenia o tym, że moja tragedia jest największą na świecie, bo co jest gorsze: stracić dziecko w wyniku śmierci samobójczej, patrzeć jak umiera wyniszczany chorobą, nie mieć szansy zobaczyć dziecka żywego i nie moc cieszyć się jego obecnością, czy też borykać się
z żalem lub nienawiścią do osób, ktore były winne jego śmierci? Jak rozsądzić czyja tragedia jest większa? Z pochyloną głową i z pokorą stawałam przed każdą z opowieści współczując rodzicom, a nie sobie. To pomoglo mi po raz pierwszy od śmierci dziecka otworzyć się na drugą osobę i nie tkwić w swoim żalu i rozpaczy. Opowieści wyzwalały we mnie pokłady współczucia i próbowałam wczuwać się w opowiadane historie tak, jakby ich bohaterem był mój Syn. I do jakich wniosków doszłam? Miałam przecudownego syna przez 19 lat. Syna, którego mogłam przytulać, spedzać z nim czas, który uczył mnie wielu rzeczy. Dostrzegłam tę wartość dodaną, a nie stratę. Rekolekcje nauczyły mnie wdzięczności względem Boga również dlatego, że potrafił z nieszczęscia zrodzić dobro, dobro obcowania z ludźmi, którzy pomimo wszystko nie przestają ufać Bogu.
Te rekolekcje uczą miłości, gdyż wiele jej zaznałam. Uczą też nadziei, że Bóg pomaga przejść największą przepaść, przerzucając krzyż między dwoma jej brzegami. Pomagają umocnić wiarę, że Bóg jest i działa, bo tylko w Nim osieroceni rodzice znajdują ukojenie.
Dziękuję za to, że na własnej tragedii zbudowaliście tyle dobra. DZIĘKUJĘ❤
