„Chrzest pragnienia” we wspólnocie osieroconych rodziców
„Chrzest pragnienia” we Wspólnocie Rodziców po Stracie Dziecka NIE JEST chrztem pragnienia w tym sensie, w jakim Kościół od wieków go zna i nazywa. Dlatego dla odróżnienia zapisywany jest w cudzysłowie.
Chrzest pragnienia – istniał od początków chrześcijaństwa. To specyficzna forma chrztu, w którym umierający bez chrztu z wody dostępuje oczyszczenia z grzechu. Warunkiem jest brak możliwości przyjęcia chrztu z wody i szczera chęć jego przyjęcia połączona ze skruchą. Dotyczy więc osób umierających, które są na tyle dojrzałe, świadome, że mogą pragnąć dla siebie sakramentu chrztu.
Dzieci, które umierają wcześnie i które nie mają jeszcze możliwości używania rozumu, nie mogą się opowiedzieć świadomie za dobrem, ani odrzucić zło. Nie mogą też poznać Boga i pragnąć Go w sposób wyraźny. Nie można więc traktować ich jako te, które mogą mieć w sposób świadomy pragnienie chrztu.
„Chrzest pragnienia” jest liturgicznym sposobem wyrażenia pragnienia rodziców którzy chcieli ochrzcić swoje zmarłe – najczęściej w wyniku poronienia - dzieci, ale nie mogli tego zrobić. Jest, jak wszystkie modlitwy, podejmowany i sprawowany w sposób całkowicie dobrowolny. Modlitwie tej, która odbywa się w Kościele we wspólnocie osieroconych rodziców, przewodniczy ksiądz. W jej trakcie rodzice mogą nadać, jeśli jeszcze tego nie zrobili, imię swojemu zmarłemu dziecku, co bardzo często pomaga w przeżywaniu żałoby. Mogą to imię wypowiedzieć głośno. Modlitwa ta, wykorzystując elementy z rytuału sakramentu chrztu, ułatwia „oddanie”, powierzenie w sensie emocjonalnym i duchowym swoich dzieci Bogu.
W żaden sposób obrzęd ten nie jest potrzebny zmarłym dzieciom. Intuicja wiary chrześcijan odwołuje się do nadziei, że ostatecznym stanem dzieci nieochrzczonych jest niebo, to znaczy pełna i trwała wspólnota z Trójjedynym Bogiem. (por. Dokument Międzynarodowej Komisji Teologicznej „Nadzieja zbawienia dla dzieci, które umierają bez chrztu”).
„Chrzest pragnienia” we Wspólnocie Rodziców po Stracie Dziecka jest jedną z wielu form modlitw przygotowaną na potrzeby osieroconych rodziców. Odbywa sie raz w roku w październiku z okazji Międzynarodowego Dnia Dziecka Utraconego po Mszy świętej.
